هواپیمای استراتژیک خورشیدی
در دنیا مسابقه‌ای هست به نام هواپیمای نیروی انسانی. مسابقه‌ای که قهرمانش یک دوچرخه‌سوار است. این دوچرخه‌سوار داخل هواپیما می‌نشیند و با پا زدن فراوان، هواپیما را از روی زمین بلند و با آن پرواز می‌کند. از آنجایی که بال این هواپیما 32 متر و بسیار بلند است، قبل از حرکت، چند نفر بال هواپیما را نگه می‌دارند تا با زمین برخورد نکند. بعد از اینکه هواپیما اوج می‌گیرد، آن وقت همه از هواپیما فاصله می‌گیرند.
همین مدل هواپیما بود که که فکر ساخت یک هواپیمای خورشیدی را به فکرها انداخت. یک هواپیمایی فوق سبک که اولین بار آمریکائی‌ها توانستند آن را در دانشگاه MIT راه‌اندازی کنند. ایران دومین کشوری بود که خیلی جدی به سراغ تولید این هواپیما رفت. یک تیم دانشجویی از دانشگاه صنعتی شریف و تیم دیگری از دانشگاه صنعتی امیرکبیر مشغول ساخت این هواپیما شدند تا اینکه توانستند اولین نمونه آزمایشی را در سال 1377 تولید نمایند.
دانشجویان ایرانی کار خود را با 7 میلیون تومان بودجه شروع کردند و توانستند اولین نمونه هواپیمای خورشیدی را تولید کنند. این نمونه، بال‌هایی با طول 3 متر داشت و می‌توانست در ارتفاع 200 – 300 پایی پرواز کند و فرود موفقی داشته باشد. هواپیمایی که نوعی اختراع استراتژیک محسوب می‌شد و می‌توانست در زمینه امدادرسانی، کشاورزی، امور نظامی و دانش هواشناسی کاربرد فراوان داشته باشد.
جوانان ایرانی حاضر در این پروژه، علی‌رغم مشکلات متعدد، تحقیقات علمی این پروژه را ادامه داده‌اند و معتقد بودند که در صورت حل شدن مشکلات می‌توانند نمونه کامل هواپیمای خورشیدی را برای پرواز در ارتفاع 70 هزارپایی فراهم نمایند.
هواپیمای استراتژیک خورشیدی در صورتی می‌توانست موفق باشد که بتواند بین 6 تا 7 ماه در آسمان بماند و توسط باتری مخصوص خود، انرژی خورشیدی را در خود ذخیره نماید. تا امروز باتری‌های موجود، امکان چنین موقعیتی را فراهم نکرده است از این رو این تکنولوژی برای عملیاتی شدن، نیازمند توجه و بودجه کافی است.
تست موفق اولین نمونه‌ی هواپیمای استراتژیک خورشیدی باعث شد ایران به عنوان دومین تولیدکننده این تکنولوژی در دنیا شناخته شود و دانش فنی آن را به نام خود ثبت نماید. اگرچه تا امروز موانع مالی اجازه نداده است این هواپیما به تولید و پرواز مداوم خود در آسمان ادامه دهد اما دانش ساخت آن به طور کامل توسط جوانان ایرانی مستندسازی شده است.
